“Σκότωσα το παιδί μου γιατί δεν μπορούσα να το θρέψω” γράφει κάποιος “πατέρας” στον Κώστα Χαρδαβέλλα του οποίου το όνομα λέει ότι έχει στη διάθεσή του ο γνωστός δημοσιογράφος.
Ήδη μάλιστα υφίσταται επιθέσεις ότι με το άρθρο του αυτό προωθεί τη βιομηχανία σφαγής νηπίων ως μια σκληρή μεν αλλά αναγκαία / δικαιολογημένη δε λύση στη σημερινή εποχή.
Απλά από την πλευρά μου θα ήθελα να πω σε αυτό τον πατέρα δύο κουβέντες. Πρώτα όμως θα παραθέσω δύο σημεία:
Η γυναίκα μένει έγκυος. Το όνειρο παίρνει το δρόμο να γίνει πραγματικότητα. Αλλά δύο μήνες μετά μένουν χωρίς δουλειά και οι δύο υποψήφιοι γονείς γιατί το κατάστημα που δούλευαν κλείνει. Από τη μία μέρα στην άλλη και οι δύο μπαίνουν στην ανεργία.
Μετράνε τις δυνάμεις τους και διαπιστώνουν με φρίκη ότι δεν μπορούν να θρέψουν το παιδί που θα φέρουν στον κόσμο, δεν μπορούν να το μεγαλώσουν, δεν μπορούν να προσφέρουν ό,τι χρειάζεται ένα μωρό, γιατί δεν έχουν χρήματα. Και παίρνουν την απελπισμένη απόφαση:
έκτρωση.
«Δεν ζητάω εκδίκηση κ. Χαρδαβέλλα για το έγκλημα που με ανάγκασαν να κάνω. Δικαίωση ζητάω στο όνομα του παιδιού μου που δεν ήρθε ποτέ στον κόσμο και μια ανθρώπινη απάντηση από όλους αυτούς που μας κυβερνάνε για τα όνειρά μας που έκαψαν. Από εδώ και πέρα η γυναίκα μου και εγώ θα ζούμε με τη μαρτυρική ενοχή ότι σκοτώσαμε το παιδί μας για να μην το κάνουμε δυστυχισμένο με τη γέννησή του. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος με τέτοιο βάρος μέσα του».
Κανείς δε μένει από τη μια ημέρα στην άλλη άνεργος. Τα σύννεφα πάντα μαζεύονται πριν τη βροχή. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι εισέπρατταν παχυλούς ή έστω ικανοποιητικούς μισθούς σε μια κερδοφόρα επιχείρηση που το χρήμα έτρεχε από παντού και ξαφνικά απολύθηκαν; Δεν κλείνει ένα μαγαζί ή μια επιχείρηση όταν πάει καλά ή έστω στέκεται. Κατεβάζει ρολά όταν ως επί το πλείστον εγγράφει χρέη ή αναγκάζεται η εργοδοσία να τροφοδοτεί από τυχόν έτοιμα.
Προφανώς λοιπόν εσύ πατέρα και η σύζυγός σου δε γνωρίζετε να μετράτε καλά τις δυνάμεις σας.
Εκδίκηση μπορεί να μη ζητάς πατέρα, αλλά το αίμα που έχυσες θα ζητήσει την εκδίκησή του διότι δεν του έδωσες αυτή τη μια ευκαιρία. Αποδείχθηκες ρίψασπις. Φυγόπονος. Όσο για τη “μητέρα”, άστο καλύτερα. Με το που φάγατε το σουτάρισμα κι ενώ τρέχει ο ΟΑΕΔ και πάντα μπορείς να σχεδιάσεις ένα plan B ή έστω να ελπίσεις, εσύ και η γυναίκα σου δε χάσατε την ευκαιρία να τεμαχήσετε το παιδί και να το ξεφορτωθείτε. Κι αλήθεια την 500αρα για το χασάπη πού τη βρήκες; Τελικά έχεις ή δεν έχεις χρήματα; Γιατί δεν της τράβηξες πχ μια κλωτσιά ή μια μπουνιά να αποβάλλει να σου ρθει και τζάμπα; Και μη μας πεις ότι δεν είσαι δολοφόνος. Δειλός είσαι. Ούτε το φόνο που αποφάσισες, δεν εκτέλεσες. Εκεί τα έσκασες.
Συγχωράτε με που γίνομαι σκληρός αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Άρα λοιπόν με βάση τα λόγια σου “πατέρα” κι εγώ κι όσοι τυχόν διαβάσουν αυτό το κείμενο που περνάμε δύσκολα, ίσως πιο δύσκολα κι από αυτόν, να πάμε το βράδυ στο προσκεφάλι των παιδιών μας και να τα πνίξουμε ή να τους ρίξουμε κάτι στο γάλα. Θα είναι σκληρό αλλά όπως λες κι εσύ δε θα γίνουν δυστυχισμένα.
Κι αναρωτιέμαι αυτό το παδί που μόλις σκότωσες (είτε είναι αληθινό γράμμα είτε επινόηση) τι θα γινόταν αν το άφηνες να δεις το φως του ήλιου; Κι αν στέρησες την κοινωνία από πχ μια σπουδαία γιατρό; Ή ένα κορυφαίο ερευνητή; Ή το πιο απλό, από έναν καλό άνθρωπο που με τη ζωή του θα φώτιζε εαυτόν και τους γύρω του; Είχες το δικαίωμα να το πράξεις;
Σκότωσες το καινό, και συμβάλλεις στη διατήρηση του σάπιου…
Κι ενώ από όσα γράφεις φαίνεται ότι γνωρίζεις πολύ καλά τι έκανες, εν τέλει το έκανες. Στο πρόβλημα που ήδη αντιμετωπίζετε, επιλέξατε να το κάνετε ακόμη μεγαλύτερο.
Κανείς λοιπόν δε σε “ανάγκασε” να κάνεις τίποτε. Το ήθελες και το έκανες. Ξεφορτώθηκες το βάρος -πριν καν το σηκώσεις- που κουβαλάμε όλοι εμείς. Φορτώθηκες όμως κάτι πολύ χειρότερο. Ένα ΦΟΝΟ και μάλιστα μαρτυρικό.
Κι αφού αποφασίσατε τελικά να σκοτώσετε με τη γυναίκα σου, να βάψετε τα χέρια σας με αίμα, τουλάχιστον ας μη χύνατε αίμα αθώο, αλλά ΕΝΟΧΟ! Μπορεί να γινόσασταν και ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου