Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε....
Στην συντριπτική του πλειοψηφία, ο "ελληνικός" λαός, πάσχει από το ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ...
ΑΓΑΠΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ.
ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ.
Αυτό αποδεικνύει η συνεχής ψήφιση των ίδιων πολιτικών κομμάτων και προσώπων, με ελάχιστες μεταβολές, που τον οδήγησαν στην τραγωδία που ζει τα τελευταία έξι χρόνια.
Το γιατί.. διαβάστε το στη συνέχεια...
Εκείνο που δυστυχώς δεν διαφαίνεται, είναι η πιθανότητα μιας ευρείας μεταστροφής και ανάκαμψης...
Η ηδονή του θύματος είναι απλωμένη σε εκατομμύρια νεκρά στην ουσία πτώματα ραγιάδων...
Η ελπίδα, ζει στους λίγους... στους ζωντανούς, στους συνειδητούς ΕΛΛΗΝΕΣ.
Καλλιόπη Σουφλή
Ελλάδα και το "Σύνδρομο της Στοκχόλμης"
Ο όρος “σύνδρομο της Στοκχόλμης” είναι λίγο πολύ γνωστός σε όλους και χρησιμοποιείται κυρίως, για να περιγράψει την ιδιότυπη ψυχολογική κατάσταση ενός θύματος σε περιπτώσεις ομηρίας.
Η ιδιότυπη σχέση, που αναπτύσσεται ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την εποχή μας, και να βρει πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα.
Η ιδιότυπη σχέση, που αναπτύσσεται ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την εποχή μας, και να βρει πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα.
“Οι Έλληνες φαίνεται να πάσχουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης”, είχε δηλώσει πριν περίπου δύο χρόνια, ο Βρετανός πολιτικός, Nigel Farage, στο twitter, αναφορικά με τις ελληνικές εκλογές.
Προχωρώντας αυτή την σκέψη, ο Έλληνας, όχι μόνο μοιάζει να συμπαθεί πολλές φορές, τον “θύτη” του, αλλά συχνά υιοθετεί μία ουδέτερη στάση απέναντι σε ότι τον αφορά.
Δείχνοντας “συμπάθεια” στην εκάστοτε μορφή εξουσίας, αποδέχεται παθητικά μία πραγματικότητα- πολιτική, οικονομική, κοινωνική- που καθορίζει το μέλλον του.
Υπάρχει όμως, και η άλλη πλευρά, που χτίζεται από όλους εκείνους που κατεβαίνουν στους δρόμους και με ειρηνικές διαδηλώσεις επιθυμούν να επηρεάσουν τα τεκταινόμενα.
Το “Κίνημα των Αγανακτισμένων” ήταν μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που έγιναν τον Μάιο του 2011.
Η απουσία κομμάτων από τις συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος και η ομαλή συνύπαρξη ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων ξεχώρισαν από την αρχή, το μαζικό φαινόμενο των Αγανακτισμένων, παρόλο που τον Ιούνιο του Μεσοπρόθεσμου επανεμφανίστηκαν ομάδες που προκάλεσαν επεισόδια.
Πολλοί βουλευτές ή ηγέτες των κομμάτων της Βουλής εκφράζονταν απαξιωτικά για τον χαρακτήρα αυτών των διαδηλώσεων.
Η ενωμένη φωνή όμως, των πολιτών διαδήλωνε κάθε ημέρα, ειρηνικά στις πλατείες και στους δρόμους κατά των δανειακών πακέτων, των πρόσθετων μέτρων και των σεναρίων περί επιστροφής στη δραχμή.
Εμπνευσμένοι από το κίνημα των Ισπανών “Indigniados”, το κίνημα ξεκίνησε από το facebook, με τίτλο “Αγανακτισμένοι στον Λευκό Πύργο”.
Η δημιουργία ενός δεύτερου γκρουπ, “Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, 25 Μαΐου” δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του.
Και από τότε ακολούθησαν πολλές ονομασίες, όπως “Ο Μάης του Facebook”, “Το κίνημα της πλατείας”. “Άνεργοι πτυχιούχοι μέχρι περιβαλλοντολόγοι και συνταξιούχοι”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι Financial Times, κατέβαιναν στους δρόμους εκείνο το διάστημα, φυσώντας σφυρίχτρες κατά των μέτρων λιτότητας.
Ωστόσο, το κίνημα των “Αγανακτισμένων έσβησε όσο περίεργα ξεκίνησε.
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης
Τον Σεπτέμβριο του 1973, ένοπλοι εισέβαλαν σε μία τράπεζα της Στοκχόλμης με αρχικό σκοπό την ληστεία, η οποία όμως, γρήγορα κατέληξε σε ομηρία, καθώς οι ληστές αποφάσισαν να κρατήσουν ομήρους τρεις άνδρες και μία γυναίκα επί έξι ημέρες.
Οι ίδιοι οι όμηροι δήλωσαν μετά το τέλος της ομηρίας πως ένιωσαν βαθιά έλξη και ταύτιση με τους απαγωγείς τους, ενώ τους βοήθησαν να αντισταθούν στη σύλληψή τους, στηρίζοντας ακόμη και οικονομικά, τον δικαστικό τους αγώνα.
Αυτή η υπόθεση ήταν το σημείο εκκίνησης μελέτης ενός συνδρόμου που δημιουργείται υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Σήμερα, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως σημείο σύνδεσης με όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης χαρακτηρίζεται από ισχυρή ταύτιση, θαυμασμό, ή ακόμα και αγάπη, από την πλευρά του θύματος προς τον θύτη.
Αν μάλιστα, ο θύτης παρουσιάσει και μία θετική πλευρά τότε το θύμα επικεντρώνεται σε αυτή την καλή πλευρά και δεν είναι πλέον, σε θέση να έχει μία σωστή αντίληψη της πραγματικότητας.
Έτσι, η οπτική του θύματος γίνεται ακριβώς ίδια με αυτή του θύτη.
Το Σύνδρομο συχνά εμφανίζεται σε περιπτώσεις κακοποίησης, σε σχέσεις που βασίζονται στην δύναμη της εξουσίας και την καλλιέργεια φόβου.
Το συναισθηματικό δέσιμο με έναν κακοποιό είναι στην πραγματικότητα, μία στρατηγική επιβίωσης για τα θύματα κακοποίησης και εκφοβισμού.
Στα παιχνίδια εξουσίας, ο εξουσιαζόμενος στον χώρο της ψυχιατρικής, φαίνεται να συμπαθεί τον εξουσιαστή, να δένεται μαζί του, σχεδόν ασυνείδητα.
Ποια είναι άραγε, τα συμπτώματα και η θεραπευτική μας αγωγή έναντι της κοινωνικής ασθένειας που θυμίζει το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”;
Οι “θύτες” στη δική μας περίπτωση, δεν είναι πρώην κατάδικοι ή δραπέτες, συχνά είναι άνθρωποι μορφωμένοι.
Η οπτική τους παγιώνεται συχνά, από τα ΜΜΕ και εμείς δείχνουμε να ταυτιζόμαστε με το πρόσωπο που ασκεί εξουσία επάνω μας.
Οι περισσότεροι “αγανακτισμένοι” από την πρώτη κιόλας ερώτηση, μίας ποιοτικής έρευνας, με τίτλο “Αγανακτισμένοι, ένα χρόνο μετά”, είχαν υποστηρίξει πως: “Ήμασταν Αγανακτισμένοι. Τώρα είμαστε Αποφασισμένοι”.
Γιατί οι δράσεις τους σταμάτησαν απότομα;
Το επιχείρημα πως “δεν πρέπει να γνωρίζει ο λαός όλα όσα τον αφορούν”, αποτελεί συχνά, μία καλή δικαιολογία για να βυθιζόμαστε χωρίς ενοχές, στον καναπέ μας, απέχοντας από την πραγματικότητα και δίνοντας τον λόγο σε κάθε μορφή εξουσίας.
Όπως είχε πει άλλωστε, κάποτε και ο Πλάτωνας, “η πλειονότητα των ανθρωπίνων όντων μπορεί να κρατηθεί σε ανεκτή ηθική υγεία μόνο μέσω μιας επιλεγμένης δίαιτας μαγικών επαναλήψεων, επωδών και μύθων”.
Στο κάτω- κάτω έλεγε ο φιλόσοφος, “οι άνθρωποι που μπορούν να πιστέψουν στον Κάδμο και στα δόντια του δράκοντος, θα πιστέψουν σε οτιδήποτε”.
Χωρίς αντίσταση, ακριβώς επειδή η “αιχμαλωσία τρέφει συμπάθεια”.
Αν μάλιστα, ο θύτης παρουσιάσει και μία θετική πλευρά τότε το θύμα επικεντρώνεται σε αυτή την καλή πλευρά και δεν είναι πλέον, σε θέση να έχει μία σωστή αντίληψη της πραγματικότητας.
Έτσι, η οπτική του θύματος γίνεται ακριβώς ίδια με αυτή του θύτη.
Το Σύνδρομο συχνά εμφανίζεται σε περιπτώσεις κακοποίησης, σε σχέσεις που βασίζονται στην δύναμη της εξουσίας και την καλλιέργεια φόβου.
Το συναισθηματικό δέσιμο με έναν κακοποιό είναι στην πραγματικότητα, μία στρατηγική επιβίωσης για τα θύματα κακοποίησης και εκφοβισμού.
Στα παιχνίδια εξουσίας, ο εξουσιαζόμενος στον χώρο της ψυχιατρικής, φαίνεται να συμπαθεί τον εξουσιαστή, να δένεται μαζί του, σχεδόν ασυνείδητα.
Ποια είναι άραγε, τα συμπτώματα και η θεραπευτική μας αγωγή έναντι της κοινωνικής ασθένειας που θυμίζει το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”;
Οι “θύτες” στη δική μας περίπτωση, δεν είναι πρώην κατάδικοι ή δραπέτες, συχνά είναι άνθρωποι μορφωμένοι.
Η οπτική τους παγιώνεται συχνά, από τα ΜΜΕ και εμείς δείχνουμε να ταυτιζόμαστε με το πρόσωπο που ασκεί εξουσία επάνω μας.
Οι περισσότεροι “αγανακτισμένοι” από την πρώτη κιόλας ερώτηση, μίας ποιοτικής έρευνας, με τίτλο “Αγανακτισμένοι, ένα χρόνο μετά”, είχαν υποστηρίξει πως: “Ήμασταν Αγανακτισμένοι. Τώρα είμαστε Αποφασισμένοι”.
Γιατί οι δράσεις τους σταμάτησαν απότομα;
Το επιχείρημα πως “δεν πρέπει να γνωρίζει ο λαός όλα όσα τον αφορούν”, αποτελεί συχνά, μία καλή δικαιολογία για να βυθιζόμαστε χωρίς ενοχές, στον καναπέ μας, απέχοντας από την πραγματικότητα και δίνοντας τον λόγο σε κάθε μορφή εξουσίας.
Όπως είχε πει άλλωστε, κάποτε και ο Πλάτωνας, “η πλειονότητα των ανθρωπίνων όντων μπορεί να κρατηθεί σε ανεκτή ηθική υγεία μόνο μέσω μιας επιλεγμένης δίαιτας μαγικών επαναλήψεων, επωδών και μύθων”.
Στο κάτω- κάτω έλεγε ο φιλόσοφος, “οι άνθρωποι που μπορούν να πιστέψουν στον Κάδμο και στα δόντια του δράκοντος, θα πιστέψουν σε οτιδήποτε”.
Χωρίς αντίσταση, ακριβώς επειδή η “αιχμαλωσία τρέφει συμπάθεια”.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου