Στις εσωτερικές σελίδες της, η εφημερίδα φιλοξενεί εκτενές άρθρο για τα χρέη της Γερμανίας προς τις χώρες που ζημίωσε κατά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
Στο άρθρο...
αναπτύσσονται οι θέσεις του Γερμανού ιστορικού και καθηγητή στο London School of Economics, Albert Ritschl. Σύμφωνα με τον καθηγητή, «το γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον Πόλεμο, οφείλεται στη μη αποπληρωμή των χρεών της χώρας του μετά από δύο Παγκοσμίους πολέμους».
«Η ειρωνεία της ιστορίας είναι, ότι από μια αντιστροφή των δεδομένων, η Γερμανία ξαναβρίσκεται απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους της, στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι τελευταίοι, μετά το πέρας του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: μια χώρα-πιστωτής, που θα πρέπει να επιλέξει κατά πόσο θα απαιτήσει να την ξεπληρώσουν ή όχι» εξηγεί ο καθηγητής,
Ο κ. Ριτσλ επισημαίνει ότι, το 1929, το εξωτερικό χρέος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ανερχόταν στο 75%-80% του ΑΕΠ της, εξαιτίας των αποπληρωμών των αποζημιώσεων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Προκειμένου να εξοφλήσει, η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να δημιουργήσει εμπορικά πλεονάσματα, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα μέσω μιας πολιτικής αποπληθωρισμού, δηλαδή μέσω μείωσης κατά 30% των μισθών, με προκαθορισμένες τιμές και καταπολεμώντας τα μονοπώλια.
«Όπως στην Ελλάδα σήμερα, αυτή η πολιτική υπήρξε οικονομικά επιτυχής, αλλά πολιτικά καταστροφική, εφόσον άνοιξε το δρόμο προς την εξουσία στους Ναζί, οι οποίοι στη συνέχεια μπλόκαραν τις αποζημιώσεις», σχολιάζει ο καθηγητής.
Μετά το 1945, για να διασφαλίσει μια γρήγορη ανάταξη της οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας, νέου συμμάχου τους έναντι των Σοβιετικών, οι ΗΠΑ επέβαλαν στα κράτη που επωφελούνταν από το Σχέδιο Μάρσαλ να μην ζητήσουν αμέσως τις οφειλές των Γερμανών.
Κατά συνέπεια, το 1953, οι συμφωνίες του Λονδίνου προέβλεπαν να εξοφληθούν τα χρέη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου -περίπου το 100% του γερμανικού ΑΕΠ, το 1938, χωρίς να υπολογίζονται οι αποζημιώσεις, για τις οποίες δεν δόθηκαν νούμερα- μόνο μετά την ενδεχόμενη επανένωση των δύο Γερμανιών.
«Παραδόξως, δεν έγινε αναφορά στο ζήτημα αυτό, κατά τις διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στην επανένωση της Γερμανίας, από καμιά άλλη χώρα πλην της Ελλάδος» λέει ο καθηγητής.
Ο δε Χέλμουτ Κολ είχε πει, αυτοπροσώπως, ότι αν χρειαζόταν οι πιστωτές του 1945 να απαιτήσουν τα οφειλόμενά τους, η χώρα του θα χρεοκοπούσε. Συνεπώς, η Γερμανία δεν πλήρωσε, ούτε και πρόκειται να πληρώσει. Το να πληρώσει η Γερμανία αυτά χρωστάει είναι γι αυτήν αυτοκτονία, οικονομική, πολιτική, είναι εθνική αυτοκτονία. Απλώς δεν θα το κάνει κι αν πιεστεί με οιονδήποτε τρόπο, αυτό θα ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου.
Στα μάτια του ιστορικού, σε αυτή την πολιτική οφείλεται το γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον Πόλεμο, δηλ. το δεν πληρώνω αυτά που χρωστάω άρα έχω λεφτά να σας δανείζω!!!!
Ένα θαύμα, που βασίζεται στο γερμανικό πλεόνασμα εξωτερικού εμπορίου, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τη διεύρυνση των χρεών των άλλων χωρών. Μήπως να έκαναν και οι άλλες χώρες το ίδιο;
Έτσι προκύπτει και το δίλημμα για το Βερολίνο που -πάντα σύμφωνα με τον καθηγητή- συνοψίζεται στη φράση: «να υποχρεώσει τα κράτη να πληρώσουν, με κίνδυνο να τα κάνει να ματώσουν μέχρι θανάτου ή να δεχθεί να διαγράψει τα δάνεια που έχει δώσει για να τα σώσει και να σωθεί και η ίδια;», όπως εύστοχα σημειώνεται στο άρθρο στη La Croix.
Πολύ σωστά επίσης το περιστέρι κουτσουλάει, στην εικόνα, το απόλυτο σύμβολό του 4ου ΡΑΙΧ της Γερμανίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου