Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιουνίου 27, 2013
Ξεκινήσαμε πριν από τρία χρόνια να μιλάμε όλοι για μια
κρίση που μαστίζει τις οικονομίες των χωρών της Ευρώπης και που είναι ικανή να διαλύσει το τραπεζικό σύστημα αλλά ακόμα και το ίδιο το εύρω. Και βέβαια η τρόικα και διάφοροι οίκοι αξιολόγησης έσπευσαν να μας πιπιλίσουν το μυαλό για όλα τα παραπάνω. Εμείς βεβαια αισθανόμαστε ολοένα και περισσότερο την
αδυναμία μας να παρακολουθήσουμε όλη αυτή την τρέχουσα πραγματικότητα και να εξάγουμε ασφαλή
συμπεράσματα. Όταν όμως ακούμε κάποιον να φωνάζει
”δεν πάει άλλο, κάτι πρεπει να γίνει,τι κάνουμε?” κλεινουμε τα αυτιά μας και μένουμε σιωπηλοί. Έτσι έχουμε μάθει,να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, όταν έρχονται τα σκούρα. Όμως, όταν πιάνει καταιγίδα πιάνει για όλους.. Και μην ξεχναμε ότι η καταιγίδα φέρνει πλημμύρα και η πλημμύρα πνιγμούς. Μέχρι πρότινος νομιζαμε ότι η κρίση είναι οικονομίστικου χαρακτηρα περιεχομένου που αφορά τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια και γενικότερα τον κόσμο των αγορών. Όταν όμως μάθαμε ότι ο γείτονας μας αυτοκτόνησε τότε κάτι διαφορετικό ξύπνησε μέσα μας. Παραταύτα και αυτό φαίνεται να μην κράτησε τόσο πολύ. Λες και ο θάνατος να είναι πλέον ένα ασήμαντο γεγονός στη ζωή μας. Προ ημερών διάβαζα σε ένα blog ότι η κυβερηση εξετάζει το ενδεχόμενο κατασχέσεων σπιτιών λόγοω χρεών προς το δημόσιο και αναρωτήθηκα αν έχουμε καταλάβει πως ο χρόνος που έχουμε στη ζωή δεν μας ανήκει και οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε δεν είναι δυνατο να περιμένουν!
Εκ των πραγματων πάντως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τί θα πράξει ο κάθε συνάνθρωπός μας.
κρίση που μαστίζει τις οικονομίες των χωρών της Ευρώπης και που είναι ικανή να διαλύσει το τραπεζικό σύστημα αλλά ακόμα και το ίδιο το εύρω. Και βέβαια η τρόικα και διάφοροι οίκοι αξιολόγησης έσπευσαν να μας πιπιλίσουν το μυαλό για όλα τα παραπάνω. Εμείς βεβαια αισθανόμαστε ολοένα και περισσότερο την
αδυναμία μας να παρακολουθήσουμε όλη αυτή την τρέχουσα πραγματικότητα και να εξάγουμε ασφαλή
συμπεράσματα. Όταν όμως ακούμε κάποιον να φωνάζει
”δεν πάει άλλο, κάτι πρεπει να γίνει,τι κάνουμε?” κλεινουμε τα αυτιά μας και μένουμε σιωπηλοί. Έτσι έχουμε μάθει,να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, όταν έρχονται τα σκούρα. Όμως, όταν πιάνει καταιγίδα πιάνει για όλους.. Και μην ξεχναμε ότι η καταιγίδα φέρνει πλημμύρα και η πλημμύρα πνιγμούς. Μέχρι πρότινος νομιζαμε ότι η κρίση είναι οικονομίστικου χαρακτηρα περιεχομένου που αφορά τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια και γενικότερα τον κόσμο των αγορών. Όταν όμως μάθαμε ότι ο γείτονας μας αυτοκτόνησε τότε κάτι διαφορετικό ξύπνησε μέσα μας. Παραταύτα και αυτό φαίνεται να μην κράτησε τόσο πολύ. Λες και ο θάνατος να είναι πλέον ένα ασήμαντο γεγονός στη ζωή μας. Προ ημερών διάβαζα σε ένα blog ότι η κυβερηση εξετάζει το ενδεχόμενο κατασχέσεων σπιτιών λόγοω χρεών προς το δημόσιο και αναρωτήθηκα αν έχουμε καταλάβει πως ο χρόνος που έχουμε στη ζωή δεν μας ανήκει και οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε δεν είναι δυνατο να περιμένουν!
Εκ των πραγματων πάντως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τί θα πράξει ο κάθε συνάνθρωπός μας.
Πάντως εγώ σας διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται να σωπάσω.
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΜΟΣΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου