Του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου
Οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Ποιανού νομίσματος; Αυτού που θέλει την Ιστορία αποτέλεσμα των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, τον άνθρωπο δούλο στους νόμους της αγοράς και τα έθνη, τυχαίες συνευρέσεις ατόμων στον τόπο και στον χρόνο. Πιο αναλυτικά: από τη μία οι διάφοροι καναλάρχες τύπου Αλαφούζου που επιστρατεύουν τους Τατσόπουλους, τους Βερέμηδες, την Ρεπούση και διάφορους άλλους σοβαροφανείς επιστήμονες της αριστεράς. Από την άλλη, τα ορφανά του Στάλιν, οι κνίτες και οι παμίτες που μοιράζουν φυλλάδια και βγάζουν ανακοινώσεις.
Όλοι αυτοί μαζεμένοι για να μας πούμε τι; Πως το 1821 ήταν μια κοινωνική επανάσταση, όχι εθνική και την έκαναν διάφορες γκροτέσκες φιγούρες που ξεκινούν από τυχοδιώκτες και φτάνουν μέχρι σε κρυφοαδερφές. Δεν ξεχνούν να απαλείφουν και τον θρησκευτικό χαρακτήρα της Επανάστασης, ενώ παράλληλα μιλούν για πολυεθνική διάσταση του αγώνα, με συμμετοχή διαφόρων Βαλκάνιων αλλά και μουσουλμάνων υπέρ του αγώνα των Ελλήνων.
Μπορεί να λέγονται φιλελεύθεροι ή νεοαριστεροί, να είναι λιμπεραλιστές ή παραδοσιακοί κομμουνιστές, μπορεί για τους τύπους της πολιτικής να είναι αντίπαλοι, αλλά έχουν κάτι κοινό που τους ενώνει. Το μίσος τους για κάθε τι το εθνικό αλλά και τη διάθεση να ξαναγράψουν την ιστορία του τόπου μας στα μέτρα των ιδεοληψιών τους. Το προσπάθησαν με τη σειρά του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ πριν δύο χρόνια. Φέτος, τη σκυτάλη πήραν οι ακτιβιστές του ΚΚΕ, με σχετικές προκηρύξεις προς τους μαθητές. Και λένε τα ίδια πράγματα οι μνημονιακοί του Φαλήρου και οι αντιμνημονιακοί του Περισσού. Πως το '21 ήταν μια αστική επανάσταση με πολυεθνικό χαρακτήρα.
Οι του ΣΚΑΙ θέλησαν να εξηγήσουν πως χωρίς τον Βολταίρο και τους άλλους διαφωτιστές, την Μασονία και τις γκιλοτίνες της Γαλλικής Επανάστασης, οι Έλληνες δεν θα ξεσηκώνονταν κατά των Τούρκων. Οι του Περισσού βάζουν την πινελιά της κοινωνικής αντίδρασης στους κοτζαμπάσηδες, μιλούν για αντιδραστικό κλήρο και θέλουν το στράτευμα του '21 κάτι ανάλογο με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες που έδρασαν στην Ισπανία κατά του Φράνκο. Όλοι τους μιλούν για αστική και όχι εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση και για να καταδείξουν το «ψέμα της εθνικιστικής προπαγάνδας», μας εξηγούν πως στις 25 Μαρτίου δεν έγινε η περίφημη δοξολογία στην Αγία Λαύρα, αλλά αυτή η ημερομηνία καθιερώθηκε με νόμο του Όθωνα μεταγενέστερα.
Λες και έχει σημασία το ποιος έριξε την πρώτη τουφεκιά ή το ποια πόλη απελευθερώθηκε πρώτη. Πράγματι, ο αγώνας δεν άρχισε την 25η Μαρτίου του 1821. Άρχισε στις 29 Μαΐου του 1453, την ημέρα της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Με τους μύθους για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και τις συνεχείς και αδιάκοπες εξεγέρσεις κατά του κατακτητή. Σε αυτές συμμετείχαν στρατιωτικοί, αριστοκράτες, κληρικοί, χωρικοί, νησιώτες, κάτοικοι των πόλεων, μέλη των παροικιών, οι πάντες. Ξεχνούν όμως να τις αναφέρουν. Ξεχνούν τον αγώνα του Γραίτζα Παλαιολόγου στον Μοριά, την αντίσταση των Μονεμβασιωτών, τους πολέμους του Κλαδά και του Μπούα, τον ηρωισμό της Μαρούλας στα τείχη της Λήμνου, την εξέργερση του Σκυλόσοφου, τα Ορλωφικά, τον Κατσώνη, τον «μαύρο στόλο» της Σκιάθου, τους Κρητικούς αγωνιστές, τους Σφακιανούς και τους Σουλιώτες, την διδασκαλία του Κοσμά του Αιτωλού, τους Χειμαρριώτες, τους κλέφτες και τους αρματολούς.
Όλα αυτά δεν υπάρχουν, διαγράφονται μονοκοντυλιά για να περάσουν οι διδασκαλίες των πεφωτισμένων και ο μύθος της αστικής επανάστασης που για το ΠΑΜΕ είχε ακόμα ως τάξη προοδευτικό χαρακτήρα. Τώρα βέβαια, κατά πόσο οι αγροτοποιμένες και οι ψαράδες της εποχής είχαν πρόσβαση στον Ρουσσώ και στον Μοντεσκιέ, αυτό είναι αλλού παπά Ευαγγέλιο. Το ίδιο και η ανυπαρξία αστικής τάξης που φέρει τα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά αυτής στον ελλαδικό χώρο της εποχής. Αδιάφορα είναι τα λόγια του Κολοκοτρώνη που σαφέστατα λέει πως η ελληνική εξέγερση δεν έχει σχέση με τις άλλες, τις καρμποναρικές, της Ευρώπης. Αδιάφορο για τους φωτισμένους του αστισμού είναι το πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου που με σαφήνεια δείχνει τον εθνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα του κράτους που με βάση τη σημερινή πολιτική ορολογία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ότι περιέχει φυλετικούς νόμους.
Πέρα όμως από τα φληναφήματα και τις ονειρώξεις των διαφόρων αποχρώσεων προοδευτικών, υπάρχει και η ιστορία του 1821. Που ήταν μια ιστορία επική, γραμμένη με αίμα και θυσίες που δεν εξηγούνται με κανέναν νόμο κοινωνικής μηχανικής, αλλά μονάχα με τον ανορθολογισμό του ανθρώπου που μάχεται για την ελευθερία του, το αίμα και τη γη του. Και όπως σε κάθε τέτοιο ολοκληρωτικό αγώνα υπάρχουν και χωράνε όλοι: οι ήρωες και οι προδότες, οι γενναίοι και οι δειλοί, οι τυχοδιώκτες και αυτοί που έγιναν παρανάλωμα. Υπάρχουν οι κοτζαμπάσηδες που τα έδωσαν όλα στον αγώνα και αυτοί που τα κονόμησαν από αυτόν. Ο απλός λαός που βάσταξε το βάρος του αγώνα και αυτοί οι απλοί άνθρωποι που κουρασμένοι, ακολούθησαν τον Νενέκο στην προδοσία του. Οι παπάδες που κοίταξαν το πουγκί τους και εκείνοι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Όλοι, όπως σε κάθε εποχή, σε κάθε μεγάλη στιγμή του ανθρώπου.
Αυτή είναι η ιστορία του 1821, βγαλμένη από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά και όχι από κάποια βολεμένη και καλοπληρωμένη έδρα που κατασκευάζει θεωρίες με βάση την ιδεοληψία των καθήμενων σε αυτή. Και επειδή, όπως είπαμε και προηγουμένως, η ιστορία έχει μια θέση για όλους, γι' αυτό και ξέρουμε αυτοί που θα έχουν στο μέλλον οι διάφοροι δεξιοί και αριστεροί αρνητές του εθνικού μας χαρακτήρα. Την θέση δίπλα στον Πήλιο Γούση και στον Νενέκο.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου